یک چند وقتی با خودم عهد کرده بودم که سراغ این شبکه های اجتماعی نروم. نه به خاطر اینکه وقتم را می گیرد یا اراجیف زیاد می نویسند. نه...بیشتر اینکه حسودیم می شود.اینکه میبینم یک عده ای انقدر وقت دارند که سراغ چیزهایی که دوست دارند بروند(که اتفاقا علائق من هم هست) و از آن ها لذت ببرند و بعدش بیایند و با ما شِیر کنند و من در بهترین حالت فقط کامنت بگذارم و شِیر کنم! اعصابم را به هم می ریزد. اصلا نمیدانم این جماعت این همه وقت از کجا گیر می آورند ؟ اصلا کار میکنند؟ اگر کار می کنند مثل ما دو شیفته و سه شیفته کار می کنند؟ و تازه خانه که می روند یکی هست که انتظار داشته باشد بعد از این همه سگ دویی و این ور آن ور رفتن، بروی کنارش دراز بکشی و برایش از گل و بلبل حرف بزنی و مثلا وقتت را به خانواده اختصاص بدهی؟ و فردا روزی که از این همه زندگی نکبتی ریختی بهم و هی خودت را خوردی، برگردد و بهت بگوید "عزیزم من دوست دارم تو دنبال علایقت بری!!"؟ این ها را در زندگی شان دارند؟ اگر دارند و باز با این وجود می توانند این کارها را بکنند که واقعا دست مریزاد!! راهش را به من هم یاد بدهند شاید فرجی شد. اگر هم ندارند که باز خوشبحالشان که این دردسرها را ندارند و خرشان از کرگی دم ندارد! به هر حال حرفم این است علایقم شده جن و من بسم الله و هر روز و هر لحظه بیشتر محو و دور می شوند و من فقط دور شدنشان را تماشا میکنم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر